..................Ο Αλέξανδρος, η Μαρία, ο Κώστας, η Σοφία, μαθητές γυμνασίου, συνεχίζουν να με κοιτούν αμίλητοι, με μια σιωπή που κραδαίνει εκκωφαντικά και ζητάει απαντήσεις. Νιώθω πως δεν ψάχνουν για μεσσιανικές λύσεις, οι αυτόκλητοι σωτήρες μας έφεραν άλλωστε σε αυτή την κατάσταση, απλώς προσπαθούν να αποσπάσουν μια κουβέντα που να τους δώσει τη δύναμη να αντέξουν την ανηφοριά. Θυμάμαι τον Τάσο Λειβαδίτη, «…ό,τι κι αν κάνουν, θα νικήσουμε. O κόσμος μας ανήκει. Το μέλλον είναι μες στην τσέπη μας σαν το κλειδί του σπιτιού μας…». Μειώσεις, περικοπές, αίσθημα αδικίας, γεύση πικραμύγδαλου στο στόμα, αλλά την ελπίδα δεν θα τους αφήσω να μου την πάρουν ρε γαμώτο…

ΥΓ. Διαχρονικά αληθινό: www.youtube.com/watch?v=83-U_Yvb1J8

απο το blog : Μarathon