Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι
καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ
πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα
μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα
τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες
καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν
ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν
καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.
Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.
Μανόλης Ἀναγνωστάκης
Νοέμβρης 1983
2 σχόλια:
Εμ, αυτά σου λέω λοιπόν.
Αν παραμείνουν έτσι αυτοί οι άνθρωποι που τους φοβόμαστε και καλά κάνουμε, τότε το έργο τόχω ξαναδεί και ευχαριστώ δεν θα πάρω.
Γι΄αυτό τονίζω, ότι ακόμα και για την τιμή των όπλων, άλλα και από αναγκαία συνύπαρξη με τον κόσμο της εργασίας, πρέπει το πικρό ποτήρι να το πιούμε,να δοθεί η μάχη της ενημέρωσης, της ερμηνείας των γεγονότων,του προσανατολισμού.
Δεν του πιάνεις λέει, ποτέ το χέρι, μπορεί να σε τραβήξει στην άβυσσος.Μόνο του δείχνεις τον δρόμο. Δεν πας με τα δικά του νερά και ΄όπου σε βγάλει μπρος στην άμεση ανάγκη.
Ούτε βήμα πίσω από τις αρχές σου, αλλά όχι μέσα από την "αποστασιοποιημένη μεγαλοπρέπεια".
Αν δεν πιούμε αυτό το ποτήρι, η επόμενη σταγόνα θα είναι αρσενικό, ποντικοφάρμακο, θα είναι δηλητήριο που θα μας πάει τουρίστες άνευ εισιτήριου επιστροφής στην κόλαση.
Τον βαρκάρη που θα μας περάσει απέναντι θα τον ξέρουμε, άλλα σαν πτώματα δεν θα μπορούμε πια να τον πνίξουμε.
Το μόνο που μας μένει, είναι να τον πείσουμε (sik) η ακριβής μετάφραση είναι να τον αναγκάσουμε.
Οσο πάω και μαθαίνω
Δημοσίευση σχολίου