Πέμπτη 20 Αυγούστου 2015

ΦΩΤΗΣ ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ Μια φωνή από το παρελθόν στο σήμερα


Ακολουθεί άρθρο του Αντιπεριφερειάρχη Δυτικού Τομέα Αθήνας Σπ. Τζόκα, με θέμα μια αληθινή ιστορία και πρωταγωνιστή τον μπάρμπα-Φώτη Σουκατζίδη, πατέρα του Ναπολέοντα Σουκατζίδη, ήρωα του βιβλίου του: «Ο Κύκλος των «Μάταιων» Πράξεων».
Ο Ναπολέων Σουκατζίδης ήταν ένας από τους 200 κομμουνιστές της Πρωτομαγιάς, οι οποίοι βασανίσθηκαν βάναυσα και φονεύθηκαν από τους γερμανούς κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους.
Αυτό το άρθρο, όπως χαρακτηριστικά τονίζεται στον τίτλο του, έχει προβολές στο… σήμερα.ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΑ ΦΩΤΗ ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗ ΜΕ ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ.
Συντάκτης:
Σπύρος Τζόκας

Ιούνιος 1947. Αμέσως μετά την ήττα… αμέσως μετά τους πολέμους, την κατοχή, την Εθνική Αντίσταση… αμέσως μετά το όνειρο. Η εικόνα της Ελλάδας θολή, η πορεία δύσκολη. Οι αγωνιστές όχι μόνο δεν δικαιώνονται, αλλά καταδιώκονται. Δωσίλογοι, χίτες, προσκυνημένοι και συνεργάτες των Γερμανών παίρνουν κεφάλι.
Ενας λαός καθημαγμένος από τις κακουχίες και τη φτώχεια, ένας λαός που για λίγα χρόνια πριν είχε προς στιγμήν πιστέψει στο όραμα της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, που αγωνίστηκε γι’ αυτά, και που τελικά προδόθηκε.
Η Ιστορία γραφόταν από τους δυνατούς. Και όμως υπήρξαν φωνές. Στο τραγικό, ιστορικό γράμμα του ο ηρωικός αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ Αρης Βελουχιώτης, το οποίο έστειλε, μετά την κατάπτυστη συμφωνία της Βάρκιζας, σε όλα τα μέλη της Κ.Ε. του ΚΚΕ στις 24-3-1945 προειδοποιούσε και σχεδόν κραύγαζε: «Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έρχεται να με συναντήσει με λαχτάρα σε κάθε χωριό που περνάω και να μου ρίχνει βροχή τα ερωτήματα: Γιατί το κάνατε αυτό; Για πού πάμε, γιατί χύσαμε το αίμα μας και κάψαμε τα σπίτια μας επί τρία χρόνια; Γιατί μας παραδίνετε αμαχητί; Τι θα κάνουμε τώρα; Πού είναι η λαϊκή μας δικαιοσύνη και η αυτοδιοίκηση;»
Ιούνιος 1947. Αμέσως μετά την ήττα… αμέσως μετά τους πολέμους, την κατοχή, την Εθνική Αντίσταση… αμέσως μετά το όνειρο. Η εικόνα της Ελλάδας θολή, η πορεία δύσκολη. Οι αγωνιστές όχι μόνο δεν δικαιώνονται, αλλά καταδιώκονται. Δωσίλογοι, χίτες, προσκυνημένοι και συνεργάτες των Γερμανών παίρνουν κεφάλι.
Ενας λαός καθημαγμένος από τις κακουχίες και τη φτώχεια, ένας λαός που για λίγα χρόνια πριν είχε προς στιγμήν πιστέψει στο όραμα της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, που αγωνίστηκε γι’ αυτά, και που τελικά προδόθηκε.
Αμείλικτα ερωτήματα… Όπως και πάντα, όπως και τώρα… ΓΙΑΤΙ;
Βροχερό πρωινό και μουντό. Ηταν 14 Ιουνίου του 1947, όταν ο Στρατής Περγαλίδης, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου, μεταφέρθηκε στην Ασφάλεια, επειδή δεν «συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις». Μαζί του και ο αντιπρόεδρος.
Ο Στρατής Περγαλίδης. Η οικογένειά του ήταν συγγενής με την οικογένεια της μητέρας του Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Από μικρασιατική φύτρα και αυτός… δεν έκανε πίσω. Ήταν παλικάρι. Γίνανε αχώριστοι με τον ξάδελφό του. Στις δύσκολες τότε μέρες της Μικρασιατικής Καταστροφής ήταν παιδιά… σχεδόν ίδια ηλικία. Αργότερα πορευτήκαμε μαζί στους αγώνες. Ο Στρατής έγινε πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου. Έντιμος άνθρωπος και τίμιος αγωνιστής. Χαθήκανε αργότερα στις φυλακές και στις εξορίες.
14 Ιουνίου… Βροχερό πρωινό και μουντό. Με φορείο τον μετέφεραν από την Ασφάλεια… με σπασμένα πόδια, με ανοιχτές πληγές στο κεφάλι, με το κορμί μελανό από τα χτυπήματα. Δεν λύγισε, δεν πρόδωσε, δεν προσκύνησε. Οι αρετές αυτές του κομμουνιστή βαραίνουν, ενοχλούν, εξοργίζουν και δεν συγχωρούνται. Έτσι έγινε και τότε. Τρεις μέρες όρθιος ο Στρατής. Τρεις μέρες μετά το ταλαιπωρημένο κορμί του σε ένα σεντόνι, ένα άσπρο σεντόνι της κλινικής… ένα νεκροσέντονο. Δεν άφησαν κανέναν στην κηδεία. Μόνο τη γυναίκα του… και αυτήν από μακριά, σαν να φοβούνταν μήπως το νεκρό σώμα μιλήσει.
Το μουντό εκείνο πρωινό έφυγε για το μεγάλο ταξίδι, να συναντήσει τον παιδικό του φίλο, τον Ναπολέοντα, και να ονειρευτούν και πάλι, όπως τότε παιδιά στην πατρική γη. Είχε προλάβει λίγο πριν να δώσει το όνομα του αγαπημένου του συντρόφου και φίλου στο καμάρι του, στον γιο του. Ναπολέοντα τον βάφτισε…
Και ο αντιπρόεδρος έγινε πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου. Αυτός φέρθηκε πιο έξυπνα… αυτός ήταν ρεαλιστής. Κατάλαβε έγκαιρα τις μάταιες πράξεις και απλά συνθηκολόγησε… έτσι πάντα το έλεγαν. Μια απλή υπογραφή, δύο με τρία ονοματάκια, μερικές μικρές εξυπηρετήσεις και ελεύθερος με ανταμοιβή. Μικρά πράγματα εξάλλου του ζήτησαν… μικρά πράγματα για μικρούς ανθρώπους.
Ο μπαρμπα-Φώτης ο Σουκατζίδης όμως… αυτός δεν είχε την ίδια γνώμη. Αυτός ήταν έντιμος άνθρωπος, ήταν αγωνιστής. Παρέμενε όρθιος στα αλλεπάλληλα χτυπήματα. Δεν επέτρεπε στον εαυτό του την κλάψα και τη μιζέρια. Αγωνιστής της καθημερινής ζωής ήταν… περήφανος, αξιοπρεπής. Ποτέ δεν προσκύνησε, ποτέ δεν λύγισε. Κοντά στον μονάκριβο γιο του ώς το τέλος… νοερά. Αυτός δεν θα έκλεινε ποτέ τον κύκλο των «μάταιων» πράξεων. Αυτός δεν θα έβγαζε ποτέ τα εισαγωγικά από τη λέξη.
Και τα έμαθε όλα: και τα θανατικά βασανιστήρια του Στρατή και το κιότεμα του αντιπροέδρου. Προχώρησε σε αυτά που τον πρόσταζαν η Ιστορία του, η καρδιά του, η συνείδησή του.
Βαριά βήματα ακούστηκαν στον διάδρομο του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου. Ο μπαρμπα-Φώτης προχωράει με αργά αλλά σταθερά βήματα προς την αίθουσα των συνελεύσεων. Αυτή που έχει ονομαστεί και αίθουσα «Ναπολέων Σουκατζίδης». Έτσι αποφάσισε η Γενική Συνέλευση του Εργατικού Κέντρου, για να τιμήσει το σπλάχνο της.
Παραμιλάει προχωρώντας. Τα μέλη της εκτελεστικής συνεδρίαζαν. Πέρασε από μπροστά τους. Ευθυτενής, κοιτώντας μόνο μπροστά… ήξερε καλά πού πήγαινε και ποιος ήταν ο σκοπός του.
-Μπαρμπα-Φώτη, θέλεις κάτι; κάποιος τον ρώτησε.
Καμία απάντηση. Συνέχισε το βήμα του.
– Μπαρμπα-Φώτη, πες μας τι θέλεις να σε εξυπηρετήσουμε.
Τώρα ήταν ο πρόεδρος, ο οποίος σηκώθηκε και όρθιος και πήρε ξοπίσω τον μπαρμπα-Φώτη.
Και τώρα καμία απάντηση. Πάγωσαν τα μέλη της εκτελεστικής. Ο ένοχος πρόεδρος ακολουθούσε την ενοχή του. Τον τρόμαζε το βλέμμα ενός γέροντα… του αποκάλυπτε τη γύμνια και την ενοχή του, την προδοσία του. Τον ξαναρώτησε με ικετευτικό πλέον ύφος.
-Θα σε βοηθήσουμε, μπαρμπα-Φώτη, εδώ είμαστε εμείς. Πες μας σε παρακαλώ τι θέλεις;
Ο μπαρμπα-Φώτης τον παραμέρισε ελαφρά χωρίς να τον κοιτάει και έσκυψε να τραβήξει έναν πάγκο, από αυτούς που χρησιμοποιούσαν στην αίθουσα των συνεδριάσεων. Τον τράβηξε με αργές κινήσεις και τον έφερε κάτω από τη φωτογραφία του γιου του, του Ναπολέοντα Σουκατζίδη.
Ολοι έμειναν αποσβολωμένοι να τον κοιτούν.
Ανέβηκε στον πάγκο, κάποιοι επιχείρησαν να τον βοηθήσουν. Τους απώθησε. Δική του ήταν η δουλειά… μόνος του θα την τελείωνε. Ξεκρέμασε και κατέβασε το πορτρέτο του Ναπολέοντα… το κρατούσε στην αγκαλιά του.
όπως τότε, στον εκτοπισμό από τους Γερμανούς, στις αρχές του 1915. Ετσι και τώρα συνέχιζε τον Γολγοθά του. Με τη φωτογραφία του αγαπημένου του γιου στην αγκαλιά του. Ούτε που κοίταξε γύρω του. Σήκωσε λίγο το κεφάλι του και συνομίλησε με τη φωτογραφία, σαν να ήταν ζωντανή.
-Άργησα, αγόρι μου… άργησα. Είμαι γέρος και ανήμπορος, αγόρι μου, συγχώρεσέ με.
Περπατούσε προς την έξοδο, κρατώντας σφιχτά το πορτρέτο, σαν να φοβόταν ότι κάποιος θα του το πάρει. Δεν άντεχε να χάσει και πάλι το μονάκριβο παιδί του.
-Ξέρω ότι δεν βολεύεσαι εσύ με τους προσκυνημένους. Δεν αισθανόσουν καλά… ήσουν άβολα. Άργησα, αγόρι μου… άργησα.
Κοίταξε πίσω του.
-Θα ξανάρθεις εδώ, σ” το υπόσχομαι εγώ ο γέροντας. Με τους συντρόφους σου, όταν εδώ θα είναι οι τίμιοι άνθρωποι, οι μεροκαματιάρηδες, οι περήφανοι άνθρωποι, οι κομμουνιστές. Τότε θα ξανάρθεις, αγόρι μου…
• Η φίλη και συντρόφισσα Αλίκη Παπαδομιχελάκη μου εμπιστεύθηκε τις προσωπικές μαρτυρίες του αγωνιστή πατέρα της, οι οποίες και αποτελούν την πηγή και αφετηρία της παραπάνω ιστορίας.

Τρίτη 18 Αυγούστου 2015

Όταν ο «διαφορετικός» αδερφός μου με έμαθε να αγαπώ

Η Παναγιώτα Καπνίση μοιράζεται μαζί μας σκέψεις και συναισθήματα για τον δίδυμο αδερφό της με Σύνδρομο Ντάουν. Το γενικό νόημα; Ότι σε αυτή τη ζωή ένα πράγμα έχει σημασία και αυτό είναι η αληθινή αγάπη. Και αυτό της το έμαθε ο υπέροχος αδερφός της Χρίστος.


Η Παναγιώτα γράφει…

«Ο Χρίστος μας είναι ο προστάτης άγγελός μας και αυτός μου μας διδάσκει καθημερινά πώς η αγάπη είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Μόλις πεις σε κάποιον πως έχεις δίδυμο αδερφό με Σύνδρομο Ντάουν , τις περισσότερες φορές η αντίδραση δεν είναι η καλύτερη. "Δηλαδή πώς είναι, τι κάνει στη ζωή του" και πολλά άλλα, τόσο σκληρά που δεν λέγονται. Και όταν προσπαθήσεις να τους εξηγήσεις πως αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα διαφορετικό από εσένα, παρά ένα χρωματόσωμα που τους δημιουργεί κάποια μαθησιακή αναπηρία, τους φαίνεται περίεργο. Δυστυχώς ζούμε σε μία χώρα που οτιδήποτε διαφορετικό φαίνεται παράξενο και περίεργο.


Με τα κατάλληλα εφόδια αυτά τα άτομα μπορούν να "ανθίσουν"


Ναι, τα άτομα με Συνδρομο Ντάουν είναι πολύ ικανά φτάνει να τα βοηθήσεις και να τους δώσεις τα κατάλληλα εφόδια. Τα εφόδια αυτά είναι η αγάπη, η αποδοχή , η αυτοπεποίθηση και η σωστή προσέγγιση στη μάθηση για να "ανθίσουν". Σαν ένα λουλούδι που χρειάζεται την κατάλληλη περιποίηση, λίπασμα, νερό και φροντίδα για να μεγαλώσει και να δώσει χαρά με την μυρωδιά του. Υπάρχουν πολύ ικανά άτομα με Σύνδρομο Ντάουν που φτάνουν στο επίπεδο να παρακολουθήσουν πανεπιστημιακού επιπέδου προγράμματα.


Το παν είναι η αποδοχή από την κοινωνία

Πάλι όμως χρειάζεται να υπάρχει αποδοχή από την κοινωνία και η κατάλληλη εκπαίδευση που θα τους επιτρέψει να κάνουν αυτό που ονειρεύονται. Δεν είναι τυχαίο που στις πιο ανεπτυγμένες χώρες όπου υπάρχει σωστή ενημέρωση του κοινού, όπως στην Αγγλία, την Αμερική και άλλες, άτομα με Σύνδρομο Ντάουν  μπορούν να ζήσουν ελεύθερα  και ανεξάρτητα, χωρίς πρόβλημα. Έχουν την δουλειά τους και προσωπική ζωή όπως όλοι οι υπόλοιποι.


Μια αγκαλιά είναι αρκετή για να είναι ευτυχισμένος


Τα χρόνια δίπλα στον Χρίστο με έμαθαν πολλά. Πάνω απ’ όλα όμως να αγαπώ αληθινά, αφού είναι το πιο αξιολάτρευτο πλάσμα στο κόσμο. Για εκείνον είναι αρκετή μια αγκαλιά και η αγάπη σου για να είναι ευτυχισμένος. Είναι κοινωνικός και τη ίδια στιγμή χρειάζεται την αποδοχή. Όπως όλοι μας άλλωστε. Μεγαλώνοντας με τον Χρίστο, κατάλαβα πως ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος σαν εκείνος.


Πολλές οι ρατσιστικές συμπεριφορές

Δεν ήταν λίγες οι φορές που αντιμετωπίσαμε ρατσιστικές συμπεριφορές και αμφισβήτηση για όσα μπορεί να κάνει ο Χρίστος ως προσωπικότητα. Ο "βράχος" του σπιτιού, η μητέρα μας, δεν άφησε ποτέ κανέναν γιατρό ή δάσκαλο να σταθεί εμπόδιο σε όλα αυτά που πίστευε η ίδια πως μπορούσε να πετύχει ο γιος της. Με την απέραντη αγάπη και υπομονή της, έκανε τον Χρίστο ένα άτομο ανεξάρτητο, που μπορεί να διαβάσει, να γράψει και να κάνει πολλά πράγματα μόνος του. Τον έμαθε να είναι αγωνιστής και έτσι κατάφερε πολλά. Από μικρή ηλικία ήταν κολυμβητής και στα 15 του κατάφερε να λάβει μέρος σε αγώνες Special Olympics και να κερδίσει μετάλλια για τη χώρα μας. Στην πορεία κατέκτησε κι άλλα μετάλλια, αλλά δυστυχώς κάποιοι λόγοι τον ανάγκασαν να σταματήσει τις προπονήσεις του για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να το θέλει. Μετά από προσπάθεια των γονιών μου, επέστρεψε στην προπόνηση, όμως σε ατομικό επίπεδο πια. Συνεχίζει να αθλείται καθημερινά για το καλό της υγείας και της ψυχολογίας του.


Νιώθει αν είμαι καλά ή όχι, όσο μακριά και να βρίσκομαι 

Ως αδερφή του ξέρω πόσα μπορεί να κάνει και τι αντιλαμβάνεται γι’ αυτό μπορώ να πω ότι είναι έξυπνος και με πολύ ανεπτυγμένη συναισθηματική νοημοσύνη. Η αθωότητα της ψυχής του είναι αρκετή για να σε κερδίσει. Ο  Χρίστος είναι το άλλο μου μισό και αυτή η σχέση είναι τόσο δυνατή που ακόμα και όταν είμαστε μακριά διαισθάνεται πράγματα για μένα. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως όταν έλειπα στο εξωτερικό για σπουδές, κάποτε έλεγε στη μητέρα μου να με πάρει τηλέφωνο γιατί δεν είμαι καλά. Και πάντα είχε δίκαιο.


Εξαιτίας του ρατσισμού, κλείστηκε στον εαυτό του

Δυστυχώς λόγω της κοινωνικής απόκλισης που έχει υποστεί, δυσκολεύεται να κοινωνικοποιηθεί και να μιλήσει με αγνώστους. Με την οικογένειά του, επικοινωνεί και εκφράζεται μια χαρά, αλλά ο κόσμος που τον γνωρίζει νομίζει πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Πολλές φορές με αμφισβητούν όταν τους εξηγώ όσα μπορεί να κάνει και πόσο θαυμάσιος είναι. Ως μουσικοθεραπεύτρια, μπορώ να εντοπίζω τις δυνατότητες τέτοιων ατόμων και δουλεύοντας με παιδιά με αναπηρίες στην Κύπρο και στο εξωτερικό( Αγγλία, Γαλλία), είμαι σίγουρη για τις ικανότητες που μπορούν να αποκτήσουν αν τους τις καλλιεργήσεις.


Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τις δυνατότητες ενός ανθρώπου με αναπηρία

Οποιαδήποτε αναπηρία και αν έχει κάποιος, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως υπάρχουν κάποιες δυνατότητες και ικανότητες για να διεκδικήσει μια καλή ζωή. Αυτό όμως μπορεί να γίνει μόνο σε μια κοινωνία που δεν θα τους  ξεχωρίζει, αλλά θα τους αποδέχεται και θα τους στηρίζει».