Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2016

5 Οκτώβρη ημέρα της Εγκεφαλικής Παράλυσης!

Σήμερα 5 Οκτώβρη ημέρα της Εγκεφαλικής Παράλυσης! 
"Πόρτες Ανοιχτές" ή μήπως Φιλανθρωπικές φύλακες για Ανάπηρους/ες με Εγκεφαλική Παράλυση;;;;;;?????? 




Το ιατρικό μοντέλο αντιμετωπίζει τα άτομα με αναπηρία ως μία ειδική κατηγορία ασθενών, οι οποίοι αντιμετωπίζουν δυσκολίες εξαιτίας των δικών τους ατομικών λειτουργικών περιορισμών. Το μόνο που μπορεί η κοινωνία να τους προσφέρει είναι οίκτο, ελεημοσύνη και αφού επιτελέσει το φιλανθρωπικό της καθήκον, αφήνεται στους ειδικούς να τους κάνουν να φαίνονται όσο το δυνατόν πιο «κανονικοί», σαν να είναι μη ανάπηροι.
Στα πλαίσιά του επιδιώκεται η θεραπεία ή η διαχείριση της αναπηρίας, η οποία περιστρέφεται γύρω από τον προσδιορισμό της βλάβης, τον έλεγχο και τη μεταστροφή της πορείας της.
Μια “δίκαιη” κοινωνία οφείλει να επενδύει στις υπηρεσίες της υγείας σε μια προσπάθεια να αντιμετωπιστεί ιατρικά η αναπηρία, να αποκατασταθεί ή να βελτιωθεί η δυσλειτουργία που προκαλεί η βλάβη, ώστε τα ανάπηρα άτομα(όχι οι άνθρωποι με αναπηρία) να ζήσουν μια πιο «κανονική» ζωή.
Η δικαιωματική προσέγγιση του διεθνούς αναπηρικού κινήματος και οι ακτιβιστικες δράσεις/διεκδικήσεις από ανάπηρες και ανάπηρους δημιούργησαν την ανάπτυξη ενός διαφορετικού μοντέλου σκέψης, γνωστού ως κοινωνικό μοντέλο το οποίο κατανοεί την αναπηρία ως κοινωνική κατασκευή.
Τα “προβλήματα” προέρχονται από την κοινωνική καταπίεση, γεγονός το οποίο απαιτεί την αλλαγή των αντιλήψεων του κοινωνικού συνόλου το οποίο αντιμετωπίζει την αναπηρία ως «προσωπική τραγωδία». Με άλλα λόγια, η αναπηρία δε θεωρείται ως ιδιαίτερο ατομικό χαρακτηριστικό, αλλά ως περιορισμός που επιβάλλεται από την κοινωνία/πολιτεία, η οποία είναι ουσιαστικά εκείνη που καθιστά ανίκανους τους ανθρώπους, αποκλείοντάς τους από το δικαίωμα της πλήρους συμμετοχής τους στο κοινωνικο-πολιτισμικό γίγνεσθαι.
Τα άτομα με αναπηρία, σύμφωνα με το κοινωνικό μοντέλο, συνιστούν μια κοινωνικά, πολιτισμικά και εκπαιδευτικά περιθωριοποιημένη ομάδα τού κοινωνικού συνόλου, λόγω των πρακτικών, των ιδεολογιών και πολιτικών που εφαρμόζονται.
Το κοινωνικό μοντέλο διαχωρίζει τη «βλάβη» (impairment) από τη «αναπηρία» (disability). Συγκεκριμένα, η πρώτη έννοια αναφέρεται σε κάποιου είδους δυσλειτουργία, ενώ η δεύτερη στον περιορισμό που η δυσλειτουργία αυτή προκαλεί στη ζωή των ανθρώπων που τη φέρουν, επειδή η εκάστοτε κοινωνική οργάνωση δεν έχει λάβει καθόλου ή έχει λάβει ελάχιστη μέριμνα για τους κοινωνούς με αναπηρία, με αποτέλεσμα να τους αποκλείει από τις δραστηριότητές της.
Κατά το κοινωνικό μοντέλο, οι ανάπηρες /ανάπηροι δεν αξιοποιούν όλες τις δυνατότητές τους εξαιτίας του καταπιεστικού αντίκτυπου της “μη ανάπηρης κοινωνίας”, η οποία λειτουργεί με τους όρους του καπιταλισμού όπου μια ισχυρή ηγεμονεύουσα τάξη κυριαρχεί, μεταξύ άλλων και επί των “ανίσχυρων αναπήρων”.
Έτσι, η ευθύνη της αλλαγής τοποθετείται στην κοινωνία από/και/για τα άτομα με αναπηρία. Τα άτομα με αναπηρία παύουν να αποτελούν το αντικείμενο της επέμβασης και επανατοποθετούνται ως υποκείμενα στη δική τους ζωής.
Η δικαιωματική προσέγγιση και το κοινωνικό μοντέλο αποτέλεσε τον βασικό άξονα για την ριζική αναδιαμόρφωση του ορισμού της αναπηρίας που ενστερνίστηκαν τα Ηνωμένα Έθνη στην Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, που υπεγράφη στην Νέα Υόρκη τον Δεκέμβρη του 2006 .Έναν ορισμό με κέντρο τον Άνθρωπο ως ισότιμο υποκείμενο απόλαυσης αξιών, δικαιωμάτων και ελευθεριών. Σύμφωνα λοιπόν με αυτόν τον θεμελιώδη ορισμό:

Στα Άτομα με Αναπηρία (ΑμεΑ) συμπεριλαμβάνονται εννοιολογικά τα άτομα με μακροχρόνιες σωματικές, νοητικές, πνευματικές ή αισθητηριακές βλάβες, οι οποίες σε αλληλεπίδραση με διάφορα εμπόδια δύνανται να παρεμποδίσουν την πλήρη και αποτελεσματική συμμετοχή τους στην κοινωνία σε ίση βάση με τους άλλους/ες

Kouzelis Andreas

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

Πάτρα: Η ΔΕΗ έκοψε το ρεύμα σε ηλικιωμένη που ζει με οξυγόνο – Συνελήφθη ο γιος της που διαμαρτυρήθηκε

Εφιαλτική γίνεται πλέον η πραγματικότητα για όσους δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα.
Βλέπετε η παραπλανητική διαφήμιση δεν μας τα λέει όλα , δηλαδή όταν δεν έχεις να πληρώσεις όσα σου ζητάνε για να μπεις στην ρύθμιση τι κάνεις ; προφανώς έχεις την τύχη της ηλικιωμένης κυρίας Νίκης Μούζου, καθώς η ΔΕΗ της έκοψε το ρεύμα, αν και η ίδια ζει με μηχάνημα οξυγόνου.
patra-ilikiwmeni-diakopi-revmatosΌπως αναφέρει το www.patrastimes.gr, η ηλικιωμένη γυναίκα ζει σε ένα παλιό σπίτι στην συνοικία της Αγίας Αικατερίνης, στην πιο υποβαθμισμένη συνοικία της πόλης. Σήμερα το πρωί συνεργείο της ΔΕΗ συνοδεία ανδρών της ομάδας ΔΙΑΣ έκοψαν το ρεύμα. Η κυρία Νίκη ζει με μια πενιχρή σύνταξη. Συντηρεί τα δύο της εγγόνια, ανήλικα, και ήλθε αντιμέτωπη με έναν υπέρογκο λογαριασμό ρεύματος. Πάνω από 10.000 ευρώ. Όπως είπε δεν μπορούσε να πληρώσει καθώς έπρεπε να επιλέξει από το αν θα μπορέσει να ταΐσει την οικογένειά της ή να έχει ρεύμα. Η γειτονιά ξεσηκώθηκε.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά ο γιος της κυρίας Νίκης πήγε στην ΔΕΗ για να διαμαρτυρηθεί. Τα πνεύματα οξύνθηκαν, ειδοποιήθηκε η Αστυνομία, συνελήφθη και κρατείται στο 4ο Αστυνομικό τμήμα. Αύριο θα οδηγηθεί στον Εισαγγελέα.

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

Τράπεζα πετάει στο δρόμο Οικογένεια στην Νίκαια

Πετάνε στο δρόμο και ξεκληρίζουν ολόκληρη οικογένεια ανέργων στη Νίκαια αφού πρώτα φρόντισαν να δέσουν χειροπόδαρα και να τους αρπάξουν τη πρώτη κατοικία..

Ολόκληρη οικογένεια κινδυνεύει να βρέθει στο δρόμο μέχρι τις 20 Σεπτέμβρη, αφού η eurobank έστειλε τελεσίγραφο να φύγουν μέχρι τη παραπάνω ημερομηνία.

Πρόκειται για διώροφη μονοκατοικία στη Νίκαια με τα δύο διαμερίσματα να ανήκουν ξεχωριστά στους δύο γιούς της οικογένειας, οι οποίοι βιώνουν τον εφιάλτη της ανεργίας τα τελευταία χρόνια και μάλιστα να είναι δηλωμένα σαν ΠΡΩΤΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ και το ισόγειο-κατάστημα (που δεν λειτουργεί πλέον) που ανήκει στον πατέρα της οικογένειας επίσης άνεργο που εδώ και ενάμιση χρόνο έχει σοβαρά προβλήματα υγείας έπειτα από καρδιακό επεισόδιο που πέρασε λόγω της περιπέτειας που περνάει.

Τα σπίτια έχουν ήδη βγει σε πλειστηριασμό τον οποίο η τράπεζα που τα διεκδικούσε ''πλειοδότησε'' και τα πήρε στη κατοχή της αντί πινακίου φακής.

Το τραγικό στην υπόθεση είναι ότι πέρα από το ξεκλήρισμα μιας ολόκληρης οικογένειας και το πέταγμά της κυριολεκτικά στο δρόμο, ότι οι ''οικονομικές απαιτήσεις της τράπεζας'' πέρα από την αρπαγή του κτιρίου, αγγίζουν τις 900.000 ευρώ τη στιγμή που ο δανεισμός ήταν περί τις 400.000 ευρώ και είχαν καταβληθεί στη τράπεζα άνω των 150.000 ευρώ μέχρι τη στιγμή της καταγγελίας του δανείου.

Ο πατέρας της οικογένειας που βρίσκεται σε απόγνωση και ''αποφασισμένος για όλα'', στέλνει μήνυμα προς όλους ότι δεν πρόκειται να να εγκαταλείψει το σπίτι και απευθύνθηκε στο συντονισμό μας ''ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ'' κάτι που είναι αυτονόητο αφού ο συντονισμός ξεκινάει από σήμερα έναν ''αγώνα δρόμου'' προκειμένου να βρεθεί λύση
http://syntonismosnikaia.blogspot.gr/

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2016

Η σύνταξη της μάνας.

Του Πάνου Παπανικολάου*
Ο μακαρίτης ο πατέρας μου γεννήθηκε σε ένα ορεινό χωριό της Γορτυνίας το 1928. Ο τόπος άγριος, γεμάτος πουρνάρια και πέτρες. Ξενιτεμός μαζικός ήδη από προπολεμικά, Αμερική και Αυστραλία …
Ο παππούς μου τους περισσότερους μήνες του χρόνου αγγαρευόταν μπιστικός σε στάνες στην Θήβα και στην Χαλκίδα. Μόνη της στο χωριό η γιαγιά Αργύρω να στέλνει τα παιδιά με τον γάιδαρο όπου είχε παζάρι για να πουλήσουν κανένα περιβολικό – στην Στεμνίτσα, στην Κοντοβάζενα, στην Δημητσάνα … ώρες πολλές ταξίδι τότε σε κακοτράχαλα μονοπάτια.
Όταν έκλεισε τα δώδεκα ο πατέρας μου «ξεσχόλισε» παρά την αντίρρηση του δάσκαλου που τον θεωρούσε πολύ καλό μαθητή. Το μεγαλύτερο αγόρι βλέπεις και έπρεπε να δουλέψει, τέσσερις αδερφές στο σπίτι, το γυμνάσιο αφάνταστη πολυτέλεια. Τα δύσκολα χρόνια της κατοχής θήτευσε κάλφας σε μαστόρους της περιοχής ενώ ταυτόχρονα βοήθαγε τους ΕΑΜίτες κρυφά σαν Αετόπουλο. Όμως δεν υπήρχε πια τέχνη για να μάθει, και οι ίδιοι οι παλιοί μάστορες εξαφανίστηκαν γρήγορα, άλλοι αντάρτες στο βουνό κι άλλοι απλά τα παράτησαν και τράβηξαν για τις πολιτείες να γίνουν εργάτες στα εργοστάσια.
Έτσι μόλις ξεκίνησε ο εμφύλιος και οι ταγματασφαλίτες άρχισαν τις εκκαθαρίσεις, ο πατέρας μου ήρθε στην Αθήνα, παλικαράκι αμούστακο. Από τον στρατό πήρε απαλλαγή ως «προστάτης», ευτυχώς, γλύτωσε το αδελφοφάγωμα. Πλανόδιο εμπόριο στους πάγκους στο Μοναστηράκι και ένα σπιτάκι στο Περιστέρι στην προσφυγική γειτονιά χτισμένο τούβλο τούβλο για όλη την οικογένεια που το 1950 έφυγε από το χωριό. Η μεταπολεμική προσφυγιά δίπλα δίπλα με την παλιότερη, την μικρασιατική προσφυγιά. Ο παγκίτης αναβαθμίστηκε καθώς οι πάγκοι έδωσαν την θέση τους στα μαγαζιά εκεί γύρω στο ’55 με την «ανάπτυξη» και την «ανοικοδόμηση» – έγινε κανονικός εμποροϋπάλληλος.
Οι τρεις αδελφές προικίστηκαν με τα μεροκάματα του μεγάλου αδελφού και παντρεύτηκαν, οπότε μπόρεσε να παντρευτεί κι αυτός στα 38 του  το ’64. Θα περίμενε κι άλλο, αλλά η τέταρτη η μικρότερη μόλις ήρθε η σειρά της βρήκε γαμπρό μοναχογιό με δικό του σπίτι. Ακόμα θυμάμαι πολλές δεκαετίες αργότερα όταν γινόταν λόγος για την «πατρική περιουσία», το χάλαθρο στο χωριό δηλαδή, τον πατέρα μου να λέει – αν και γενικά δεν έλεγε πολλά  – «προσέξτε μην αδικήσετε τα παιδιά της Γιαννούλας, δεν την είχα προικίσει», σαν ένα είδος ντροπής το ξεστόμιζε. Μεροδούλι μεροφάι για άλλα 25 χρόνια. Με το ποδήλατο αλλαγή στα σπίτια τις φιάλες πετρογκάζ με τις οποίες μαγείρευε ο περισσότερος κόσμος – το υαλοπωλείο ήταν ταυτόχρονα και πρατήριο της πετρογκάζ. Με το ποδήλατο στο εργοστάσιο όταν φαλίρισε το υαλοπωλείο.
Με το λεωφορείο το αστικό κάθε μέρα στην Μάντρα όταν μετακόμισε εκεί το εργοστάσιο, δυο λεωφορεία για την ακρίβεια. Οικονομία και των αγίων για να φάνε τα παιδιά, να ντυθούν, να πάνε σχολείο, να μην τους λείψει τίποτα. Ψώνια όπου έβρισκαν τα πιο φτηνά. Για να βγάλουμε το λάδι της χρονιάς μια βδομάδα όλοι οικογενειακώς στα χωράφια – στο άλλο χωριό, της μητέρας μου. Και πραγματικά, δεν αισθάνομαι να μας είχε λείψει τίποτα, τίποτα ουσιαστικό δηλαδή. Στην ίδια γειτονιά που μεγαλώσανε τα παιδιά μου αργότερα μεγάλωσα και εγώ, δεν λες πως αυτά μεγάλωσαν πιο ευχάριστα στις εποχές της τεχνητής ευμάρειας. Δέκα φορές καλύτερα η μπάλα στις αλάνες και η ατέλειωτη ξεγνοιασιά από την κλεισούρα – την αναγκαστική υπερπροστασία – τα γκατζετάκια της εικονικής πραγματικότητας.
Όμως καμία χαρά για τους ίδιους τους εαυτούς τους οι γονείς μας, κανένα περιττό έξοδο – ούτε ένα σινεμά. Σε όλα θυσία … «εγώ έχω παιδιά». Από κάθε ουσιαστικό της ζωής μια περαστική τζούρα … «έχω παιδιά». Στα Ιουλιανά σε μια μόνο διαδήλωση – στην πιο μεγάλη. Στο Πολυτεχνείο μόνο από έξω, στην μεταπολίτευση κανα δυό φορές σε προεκλογικές συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ αλλά από δίπλα, «να μοιάζω περαστικός, να μην με σταμπάρει κανένας χαφιές γιατί έχω παιδιά». Μέχρι που το ’90 στα 62 του τραυματίστηκε σοβαρά σε τροχαίο ατύχημα, τον πήρε σβάρνα ένα μηχανάκι εκεί στην Μάντρα μετά το σχόλασμα όταν πήγαινε όπως συνήθως με τα πόδια νύχτα μετά από απογευματινή βάρδια προς την στάση να πάρει το αστικό λεωφορείο να γυρίσει σπίτι.
Μεταξύ ζωής και θανάτου για μήνες, τον ξενύχταγα στο νοσοκομείο διαβάζοντας παιδιατρική τελευταίο μάθημα πριν το πτυχίο. Ευτυχώς έζησε, πήρε την σύνταξή του, είδε εγγόνια να γεννιούνται και να μεγαλώνουν μέχρι που έφυγε πριν τρία χρόνια, αφήνοντας πίσω του την μάνα. Αυτή επάγγελμα: «οικιακά» – είχε πιστέψει θυμάμαι κάποτε τον προηγούμενο λαοπλάνο απατεώνα τον Ανδρέα που έλεγε τάχαμου μαζί με όλα τα άλλα πως θα έδινε «σύνταξη στις νοικοκυρές». Σοβαρά προβλήματα υγείας κι αυτή εδώ και χρόνια (από την πολλή την καλοπέραση επίσης …). Κληρονόμησε λοιπόν ως χήρα την σύνταξη του μακαρίτη αφού δική της φυσικά δεν της έδωσε ποτέ κανένας από τους πολιτικούς απατεώνες που έχουν κυβερνήσει αυτήν την χώρα. Με το επίδομα της χρόνιας νόσου και με τις προηγούμενες μνημονιακές περικοπές, είχαμε ως τώρα  κάθε μήνα κύρια σύνταξη 685 ευρώ και επικουρική 129.
ika
Τον Ιούνιο άρχισε να εφαρμόζεται το νομοθετικό τερατούργημα Κατρούγκαλου, καρπός του 3ου μνημονίου που ψήφισαν αγκαλίτσα τον περασμένο Αύγουστο ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ – ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – Ποτάμι στην βΟλή των πλουσίων για να κόψουν κι άλλο τα δικαιώματα των φτωχών. Προσέξτε να δείτε το μέγεθος της ΑΛΗΤΕΙΑΣ και του ΨΕΜΜΑΤΟΣ : 1) η κύρια σύνταξη τον Ιούνιο πήγε από τα 685 στα 417 και τον Ιούλιο στα … 337 !!!! – τα κυβερνητικά παπαγαλάκια εν τω μεταξύ ακόμα πουλάνε φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες πως τάχαμου «δεν μειώθηκαν οι κύριες συντάξεις των χαμηλοσυνταξιούχων».
ika2
ika3
Για να προλάβω : η μείωση αφορά την ΚΥΡΙΑ σύνταξη, το επίδομα χρόνιας πάθησης εξακολουθεί, το διευκρινίσαμε στις αρμόδιες υπηρεσίες του ΙΚΑ  2) η επικουρική δεν μειώθηκε μεν, αλλά ΦΑΓΩΘΗΚΕ ΣΤΕΓΝΑ ο ένας μήνας δε. Πώς; Απλούστατα με την αλχημεία της «μετάθεσης ημερομηνίας καταβολής», δηλαδή αντί να καταβάλλεται στο τέλος του μήνα όπως πριν μαζί με την κύρια, καταβάλλεται την 1η του επόμενου. Έτσι του Μάη καταβλήθηκε στις 27/5 όπως γινόταν ως τότε. Του Ιούλη την 1/7, ενώ του Ιούνη ΔΕΝ ΚΑΤΑΒΛΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ..
Και αναμένεται συνέχεια, γιατί λέει θα μειωθούν κι άλλο (πόσο άλλο;) οι συντάξεις.
Αυτό επεφύλαξε αυτό το ΕΛΕΕΙΝΟ κράτος, αυτό το ΕΛΕΕΙΝΟ πολιτικό σύστημα για τα στερνάτα ανθρώπων που ΤΣΑΚΙΣΤΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ από παιδιά. Που δεν διανοήθηκαν ποτέ να κλέψουν, σε αντίθεση με χιλιάδες πράσινα λαμόγια που τώρα έχουν κρυφτεί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Που είναι η γενιά που φεύγει, που αποτελεί την ζωντανή ιστορία της χώρας στο ταραγμένο δεύτερο μισό του προηγούμενου αιώνα. Που στήριξαν με το μεροδούλι – μεροφάϊ τους τουλάχιστον τέσσερεις … «αναπτύξεις», αυτήν του ’50 με το σχέδιο Μάρσαλ, την επόμενη του Καραμανλισμού όταν καταχτίστηκε το σύμπαν, του Ανδρέα με τα ΕΟΚικά πακέτα αντίτιμα εξαγοράς για την αποβιομηχάνιση και τον αγροτικό απορφανισμό της χώρας, και την άλλη του Σημίτη με την ΟΝΕ και τα χρηματιστήρια και τις ολυμπιάδες και τις φούσκες και τις ντόπες και τις μίζες και τις καινούριες αρπαχτές. Μόνο που αυτοί, οι πολλοί,  από καμία «ανάπτυξη» δεν κέρδισαν τίποτα. Ούτε από τις εργολαβίες του Καραμανλή, ούτε από τις λαμογιές του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, ούτε από το Σημιτικό μασαμπούκιασμα.
Τα γνωστά παλιά τζάκια πάλι θησαύρισαν (οι παλιοί μαυραγορίτες της κατοχής και οι γόνοι τους) και κάποια καινούρια που ξεπετάχτηκαν, οι γνωστοί μεγαλοκρατικοδίαιτοι μεγαλοεργολάβοι καπιταλΗστές νταβατζήδες, οι καρχαρίες των ΜΟΠ, οι αετονύχηδες των ολυμπιακών έργων, οι φουσκαδόροι τραπεζίτες, οι καναλάρχες, οι ύαινες των ΕΣΠΑ. Και κοντά τους οι θλιβερές ορδές τρωκτικών των αστικών κομματικών στρατών, εξαγορασμένες με τα μεζεδάκια που περίσσευαν από τα τραπέζια των «μεγάλων». Όλοι αυτοί που φέσωναν χρόνια τα κρατικά ταμεία με τις μασαμπούκες τους και ήρθαν ένα ωραίο πρωί να πουν «δυστυχώς χρεοκοπήσαμε, πλήρωνε πάλι λαέ με αίμα και ιδρώτα».
Κατανοείς πολλά όταν είσαι έστω και στοιχειωδώς πολιτικοποιημένος. Ναι, η καπιταλιστική κρίση, η ιστορική ρεβάνς του κεφαλαίου ενάντια στην εργασία για να διατηρήσει τα κέρδη του, η απάνθρωπη ΕΕ. Κατανοείς, αλλά ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΕΙΣ. Εγώ τουλάχιστον ΑΥΤΟ δεν το συγχωρώ:το ΦΤΥΣΙΜΟ μετά θάνατον στην Ιερή Μορφή του Πατέρα. Που στερήθηκε κάθε χαρά και κάθε ανάπαυση επί 50 ολόκληρα χρόνια. Που η φτώχεια και το φιλότιμο του έκλεψαν την δυνατότητα να σπουδάσει. Που δεν διανοήθηκε ούτε καν να καθυστερήσει για μια μέρα αυτό που θεωρούσε χρέος του – καταβολή φόρων και ασφαλιστικών εισφορών. Που θεωρούσε αδιανόητο πάντα να κλέψει μια δραχμή. Που θεωρούσε αδιανόητο να ζητήσει από το ρημάδι το κράτος μια «εξυπηρετησούλα». ΔΕΝ ΤΟ ΣΥΓΧΩΡΩ, κύριοι ψεύτες πολιτικοί απατεώνες. ΔΕΝ ΤΟ ΣΥΓΧΩΡΩ κύριε Τσίπρα και κύριε Κατρούγκαλε που αραδιάζετε κι ένα σωρό σάπια ψέματα για να κάνετε το μαύρο άσπρο. ΔΕΝ ΤΟ ΣΥΓΧΩΡΩ κυρίες κύριοι νουδουπασοκοποταμίσιοι λοιποί πολιτικοί απατεώνες ευρωμνημονιακοί συνένοχοι.
mana
Η Ιστορία θα σας εκδικηθεί. Σκληρά. Θα φροντίσουμε εμείς γι αυτό – τα παιδιά και τα εγγόνια των Ηρώων της Καθημερινότητας που ΦΤΥΝΕΤΕ περιφρονητικά πάνω στα τιμημένα τους Γεράματα την ίδια ώρα που αγκαλιάζεστε με τα Λαμόγια, με τους Κλέφτες και με τους Χορτασμένους.
*Ο Πάνος Παπανικολάου είναι Νευροχειρουργός, Επιμελητής Α’ στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας – Πειραιά
http://www.nostimonimar.gr/i-sintaxi-tis-manas/

Κυριακή 10 Απριλίου 2016

Πρόσφυγες με αναπηρία: Οι πλέον ευάλωτοι των ευάλωτων( Λαβωμένο Ξωτικό -...


Πρόσφυγες με αναπηρία: Οι πλέον ευάλωτοι των ευάλωτων, οι πλέον κατατρεγμένοι των κατατρεγμένων.



Τον Δεκέμβρη του 2014, μετά την επιχείρηση “σκούπας” εναντίον των Σύριων προσφύγων στο Σύνταγμα από την ΕΛ.ΑΣ., διεκδικήσαμε ορατότητα, αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη ΚΑΙ για τους προσφυγές με αναπηρία.
Δίχως τυμπανοκρουσίες και αυτοαναφορική διάθεση αλλά με συνυπευθυνότητα, σταθήκαμε δίπλα σε συνανθρώπους μας συμμετέχοντας στην αποκατάσταση τους και στο δίκαιο αίτημα για να συνεχίσουν το ταξίδι τους... το οποίο ήταν η αναγκαστική επιλογή τους. Χειρουργικές επεμβάσεις, εφαρμογή τεχνητών μελών, κατάλληλα αμαξίδια, προτεραιότητα παροχής εγγράφων ήταν μερικά από τα αυτονόητα της ουσιαστικής συμπαράστασης μας, όχι στη θεωρία αλλά στην πράξη. Την ίδια στιγμή απευθύναμε έκκληση αλληλεγγύης σε κοινωνικά ιατρεία, προθετικούς, ορθοτικούς, αλληλέγγυους/ες Ιατρούς/Νοσηλευτές/Φυσικοθεραπευτές και εταιρίες υλικών, ώστε να συνδράμουν στην αποκατάσταση των προσφύγων με αναπηρία. 
Δίχως την παραμικρή οικονομική ενίσχυση και απαίτηση και μέσα από την βιωμένη εμπειρία κάναμε κάποιες άκρως ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις: 
- Τα κέντρα υποδοχής προσφύγων ΔΕΝ πληρούν προδιαγραφές προσβασιμότητας για τους ανθρώπους με αναπηρία, αν και γνωρίζουμε πως ενα ποσοστό που ξεπερνά το 30% των προσφύγων έχει αναπηρία. 
- Παραβιάζονται κατάφωρα τα δικαιώματα των προσφύγων με αναπηρία όπως αυτά περιγράφονται στις διεθνείς συμβάσεις που η χώρα μας έχει κυρώσει. 
- Οι οργανώσεις κοινωνικής υποστήριξης προσφύγων και μεταναστών διαθέτουν πλημμελείς γνώσεις/υποδομές για την ουσιαστική αντιμετώπιση/υποδοχή των προσφύγων με αναπηρία.
Εχθές 7/4/2016 επισκεφθήκαμε το λιμάνι του Πειραιά μαζί με τον σύλλογο Περπατώ - και καταγράψαμε 18 πρόσφυγες/μετανάστες με αναπηρία. Οι συνθήκες διαβίωσης τους, η έλλειψη προσβάσιμων υποδομών υγιεινής και ιατρικής φροντίδας, η έλλειψη ενημέρωσης των δικαιωμάτων τους από τους αρμοδίους φορείς και η κατάφωρη παραβίαση της διεθνούς προστασίας που οφείλει η πολιτεία να τους αποδίδει λόγο ευαλωτότητας είναι μερικές από τις παρατηρήσεις μας κατά την τρίωρη επίσκεψη μας.

Αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη για όλες και όλους. 
Ο αγώνας συνεχίζεται.


ΚΙΝΗΣΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ ΑμεΑ: ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ

Τρίτη 22 Μαρτίου 2016

"ΜΕ ΛΕΝΕ ΑΝΘΡΩΠΟ" Μια παράσταση απο την θεατρική ομάδα του κυριακάτικου σχολείου μεταναστών




Την Τετάρτη 23 Μάρτη 2016 σε συνεργασία με το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών και την Κίνηση απελάστε τον Ρατσισμό στον πολυχώρο "Μάνος Λοίζος"  Θηβών 245 Νίκαια στις 20.30 η θεατρική ομάδα του Κυριακάτικου σχολείου θα παρουσίαση το θεατρικό έργο "ΜΕ ΛΕΝΕ ΑΝΘΡΩΠΟ"

https://www.facebook.com/events/1156487607697866/


και τις δύο ημέρες θα μαζεύονται παιχνίδια , σε καλή κατάσταση, για τα παιδιά που βρίσκονται στο Σχιστό


Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

21η Μαρτίου παγκόσμια ημέρα κατά του ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ και του ΦΑΣΙΣΜΟΥ.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ] Αθήνα 21/3/2016
Η 21η Μαρτίου έχει οριστεί ως η παγκόσμια ημέρα κατά του ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ και του ΦΑΣΙΣΜΟΥ.
Χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν αυτές τις μέρες με επίκεντρο το τεράστιο προσφυγικό ζήτημα και ενάντια στο φαινόμενο που εξαναγκάζει ανθρώπους σε υποτελή διαβίωση. Ο ρατσισμός είναι αποτέλεσμα της πολιτικής των ισχυρών απέναντι σε ό,τι διαφέρει.
H 21η Μαρτίου έχει οριστεί να είναι επίσης η μέρα αλληλεγγύης/μνήμης για τους ανθρώπους με σύνδρομο Down και δεν αποτελεί σύμπτωση ή τυχαίο γεγονός. Οι άνθρωποι με Down ή τρισωμία 21 βίωσαν το ρατσισμό του Χίτλερ –πριν από τους/τις Εβραίους/Εβραίες, πριν από τους/τις κομμουνιστές/κομμουνίστριες, τους/τις Ρομά/Ρομνί, τα ομοερωτικά άτομα.
Οδηγήθηκαν σε μαρτυρικό θάνατο πολύ πριν κατασκευαστούν οι θάλαμοι αερίων. Χιλιάδες άνθρωποι με Down και άλλες αναπηρίες βρήκαν τραγικό τέλος σε σφραγισμένα φορτηγά οπού σωλήνες διοχέτευαν τα καυσαέρια της αναμμένης μηχανής.
Η ΕΞΟΝΤΩΣΗ των αναπήρων (275.000) παρουσιάστηκε ως «υπηρεσία» στο γερμανικό λαό και στους/στις ίδιους/ες…
Ο υπεύθυνος των προγραμμάτων ευθανασίας των ανάπηρων (πρόγραμμα Τ4) Καρλ Μπραντ χρησιμοποίησε το δυσβάστακτο οικονομικό κόστος διαβίωσης, τη δυστυχία του «ανάξιου» ατόμου και στην απολογία του στη δίκη της Νυρεμβέργης μίλησε για «καλές προθέσεις» απέναντι στα κακόμοιρα πλάσματα…
Τις «καλές» αυτές προθέσεις σήμερα τις συναντά κάνεις στα εκατοντάδες κλειστού τύπου ιδρύματα «προστασίας» αναπήρων.
Τη σημερινή ημέρα, λοιπόν, επιλέγουμε να επιστρέψουμε στο παράρτημα ΑμεΑ Λεχαινών, τέσσερις μήνες μετά την κατάληψή μας.
Στις 4 Νοεμβρίου 2015, η Κίνηση Χειραφέτησης ΑμεΑ: Μηδενική Ανοχή κατέλαβε το παράρτημα ΑμεΑ Λεχαινών, προκειμένου να σταματήσουν άμεσα οι απαράδεκτες πρακτικές μηχανικής καθήλωσης και διαρκούς ψυχοφαρμακευτικής αγωγής των ανήλικων/ενήλικων με αναπηρία που αντιμετωπίζονται, λόγω της κοινωνικής κατασκευής της αναπηρίας, ως «μη-κανονικά» υποκείμενα, «ικανά» μόνο για εγκλεισμό, αποξένωση και τελική λύση. [goo.gl/Xvnrtv]
Απέναντι σε αυτή την κυρίαρχη ιατρικοκεντρική πρακτική της ιδρυματοποίησης, η οποία είναι διεθνώς καταδικασμένη ως απαράδεκτη προσέγγιση, διότι αντιμετωπίζει την καθολική εμπειρία της αναπηρίας με εγκλεισμό και απομόνωση δημιουργώντας στους/στις φερόμενους/ες ως “ωφελούμενους/ες” ανεπανόρθωτες βλάβες, ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ το κλείσιμο του παραρτήματος ΑμεΑ Λεχαινών, το οποίο, με την ευλογία της Εκκλησίας, λειτουργεί εδώ και 27 χρόνια σε απόσταση αναπνοής από τον υποσταθμό υψηλής τάσης της ΔΕΗ, πολλαπλασιάζοντας τον κίνδυνο για τους/τις συνανάπηρους/ες που «φιλοξενούνται» εκεί.
Πιέσαμε να ξεκινήσει άμεσα η μεταβατική περίοδος μεταφοράς των ανθρώπων με αναπηρία σε ένα αποϊδρυματοποιημένο πλαίσιο, με εξατομικευμένη και σφαιρική αξιολόγηση των αναγκών τους, από διεπιστημονική ομάδα χωρίς ιατρικοκεντρικό χαρακτήρα. Επίσης, προσπαθήσαμε να αναδείξουμε τις διαχρονικές ευθύνες που φέρουν οι ψυχίατροι/παιδοψυχίατροι, οι οποίοι/ες τα τελευταία χρόνια συνταγογραφούν αλόγιστα ψυχοφάρμακα και νομιμοποιούν -κατά παράβαση της ιατρικής δεοντολογίας- πρακτικές καθήλωσης με ιμάντες, ενώ δεν έχουν ασκηθεί μέχρι σήμερα πειθαρχικές διώξεις εις βάρος τους παρά τις καταγγελίες που καταθέσαμε στις 4/11/2015 στην Εισαγγελία Αμαλιάδας.
Επιπρόσθετα, θυμίζουμε τη σύσταση προς την Ελληνική κυβέρνηση από πλευράς ΟΗΕ αναφορικά με την κατάσταση των ιδρυμάτων κλειστού τύπου που λειτουργούν στην Ελλάδα και την ανησυχία του διεθνούς οργάνου για την “ζωή” των εγκλείστων σε αυτές.
Στις 7 Μαρτίου 2016, μια πρώτη νίκη επετεύχθη! Τα 2 ανήλικα άτομα μεταφέρθηκαν από το παράρτημα ΑμεΑ Λεχαινών στο ΚΑΑΠ [Κέντρο Αποθεραπείας και Αποκατάστασης Παίδων] Βούλας σε σαφώς καλύτερες συνθήκες. Η μεταφορά αυτή μας γέμισε ελπίδα πως η αποϊδρυματοποίηση στη χώρα μας μπορεί να μην αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός, αρκεί να γίνει κατανοητό πως τα ιδρύματα οφείλουν να σφραγιστούν ως νοοτροπία αρχικά και έπειτα ως κτήρια, πως οι ανάπηρες/οι ΕΙΝΑΙ μέλη της κοινωνίας μας και πως οφείλουμε ΟΛΕΣ και ΟΛΟΙ να κατανοήσουμε ότι η κοινωνική κατασκευή της αναπηρίας και ο βασανισμός/εγκλεισμός ανθρώπων αποτελεί παραβίαση στοιχειωδών δικαιωμάτων.
Μια συμβολική νίκη για τους/τις ακτιβιστές/τριες, μια απελευθερωτική διαδικασία για τα 2 ανήλικα άτομα.
Σήμερα, 21 Μαρτίου, επιστρέφουμε στο παράρτημα ΑμεΑ Λεχαινών, για να συναντηθούμε με τους/τις συνανάπηρους/ες καθώς και να συνομιλήσουμε με το προσωπικό. Ταυτόχρονα, επισκεπτόμαστε το Κέντρο Αποθεραπείας και Αποκατάστασης Παίδων Βούλας, με αφορμή τη μεταφορά των δυο ανήλικων ατόμων από τα Λεχαινά, ώστε να ενημερωθούμε δια ζώσης για την κατάστασή τους.
Τέλος, στηλιτεύουμε την πάγια τακτική του φερόμενου ως εθνικού αναπηρικού κινήματος με αφορμή το Συνέδριο για την Αποϊδρυματοποίηση που πραγματοποίησε στην Πάτρα στις 18 και 19/3/2016. Ο ακτιβισμός της θεσμικής καρέκλας αλλά και οι ανεύθυνες/αρπακόλα δηλώσεις του επαναστάτη- ποπολάρου «Ούτε ένα ευρώ σε ιδρύματα» έχουν το τίμημα τους . Η διαρκής ανευθυνότητα και αδιαφορία ΚΑΙ του κοινωνικού εταίρου της ΕΣΑμεΑ, όλα αυτά τα χρόνια, σχετίζεται με τη διαιώνιση των άθλιων συνθηκών διαβίωσης ανηλίκων/ενηλίκων με αναπηρία στα ιδρύματα τύπου Λεχαινών. Ο θάνατος της Α.Θ. , η οποία ζούσε στο ίδρυμα των Λεχαινών και πέθανε από πνευμονικό οίδημα στο νοσοκομείο της περιοχής την περασμένη εβδομάδα, είναι ΚΑΙ συνέπεια αυτής της αδιάφορης στάσης.
Μέρος του προβλήματος είναι και ο Αντώνης Χαροκόπος της ΕΣΑμεΑ, Αντιπεριφερειάρχης Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, ο οποίος με την ιδιότητά του ως μέλος του ΔΣ του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Παράρτημα Δυτικής Ελλάδας, στις επισκέψεις του στο παράρτημα ΑμεΑ Λεχαινών, χάιδευε κεφάλια αναπήρων σε μηχανική καθήλωση και εγκλεισμό σε κλουβιά δηλώνοντας πως αυτά τα «παιδιά» έχουν ανάγκη ΜΟΝΟ από αγάπη και ουδέποτε απαίτησε τον τερματισμό των βασανιστηρίων τους.
Αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη για ΟΛΕΣ και ΟΛΟΥΣ
Ο αγώνας συνεχίζεται.
ΚΙΝΗΣΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ ΑμεΑ: ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2016

Ζωτικές δραπετεύσεις, στιγμές χαράς μεγάλης, ο αγώνας συνεχίζεται…



Του ΑΝΤΩΝΗ ΣΚΟΡΔΙΛΗ
Σε ρόλο ρεπόρτερ οι “αποφασισμένοι για όλα” καλοί φίλοι – μέλη της Κίνησης Χειραφέτησης ατόμων με αναπηρία. Δικαιωματικά δικό τους αυτό το ρεπορτάζ, βγαλμένο από τα βάθη του νου μα και της καρδιάς τους:
Την Δευτέρα 7 Μαρτίου το πρωί, η ατμόσφαιρα στο Κέντρο Αποθεραπείας και Αποκατάστασης Παίδων (ΚΑΑΠ) Βούλας έμοιαζε να έχει “δραπετεύσει” από τη συνηθισμένη ηρεμία της. Αίσθημα χαράς κυριαρχούσε παντού, οι ιδιαίτερες στιγμές το απελευθέρωναν και διέχεαν προς πάσα κατεύθυνση.
Μερικές εβδομάδες πριν, η αποφασιστική παρέμβαση της Κίνησης στο παράρτημα ΑΜΕΑ – “κολαστήριο” των Λεχαινών, είχε καταστήσει κάτι παραπάνω από σαφές το μήνυμα “μηδενικής ανοχής” στις άγριες ιδρυματικές λογικές που εξακολουθούν να είναι κυρίαρχες στη καθυστερημένη κοινωνία των νεοελλήνων. Δύσκολος πάρα πολύ αυτός ο αγώνας – γι’ αυτό και επί δεκαετίες δίνεται και πάλι και ξανά δίνεται και ποτέ δε τελειώνει – και πολύ μακρά στις συνθήκες της ελληνικής ιδιαιτερότητας η διαδρομή “από το άσυλο στη κοινότητα”. Πολύ μεγάλη μα την αλήθεια αυτή η απόσταση ώστε ο προορισμός να μην είναι (ένας ακόμα από τους πολλούς στη χώρα των ελλήνων) ευφημισμός, αλλά ο αληθινός, ο αυθεντικός.
Για τους αποφασισμένους να δραπετεύσουν από τους ευφημισμούς, για αυτούς που έχουν την αληθινή αίσθηση του κόπου, του δρόμου που απαιτείται μέχρι το τέλος, μέχρι τον αληθινό προορισμό, η ανάγκη των μικρών/ αληθινών στιγμών δικαίωσης είναι ζωτική. Είναι δύναμη, είναι ενέργεια για τη συνέχεια. Γι’ αυτό και οι στιγμές αυτές πάντα συνοδεύονται από έκλυση χαράς, απελευθέρωση και διάχυσή της προς κάθε κατεύθυνση. Χαράς που έχει τη δύναμη να συμπαρασύρει και άλλους, όσο το δυνατό περισσότερους, συνοδοιπόρους στον μακρύ δίκαιο δρόμο.
Δυο κορίτσια έντεκα χρόνων. Από το κολαστήριο των Λεχαινών στις ασύγκριτα πιο ανθρώπινες συνθήκες του ΚΑΑΠ Βούλας. Το πρώτο κρίσιμο βήμα από τα πολλά που πρέπει να γίνουν ώστε να διανυθεί η πλήρης του δικαίου διαδρομή. Η ορατή χαρά στα πρόσωπα των μια ζωή πριν υποβεβλημένων σε ζωή “αόρατη” μικρών παιδιών, χαρά διπλή για όσους τα υποδέχτηκαν, χαρά τριπλή για τους “αποφασισμένους” της Κίνησης Χειραφέτησης που άντλησαν από τον πυρήνα της την λυτρωτική αίσθηση ικανοποίησης που στιγμιαία δωρίζει η κάθε μικρή πρώτη νίκη.
Τα δυο κοριτσάκια διέφυγαν οριστικά από το “κολαστήριο” – κατ’ ευφημισμόν κέντρο κλειστής περίθαλψης – δραπέτευσαν από την υποβεβλημένη συνθήκη μιας ζωής αόρατης, μπορούν πια αν μη τι άλλο να “βλέπουν” ενώπιον τους την προοπτική διεκδίκησης μιας ζωής πιο δίκαιης. Οι της “Κίνησης” έχουν ήδη – αμέσως μετά τις στιγμές της υποδοχής – δραπετεύσει από τη ζωτική χαρά με την οποία οι υπέροχες αυτές στιγμές τους πλημμύρισαν. Κρατάνε από αυτήν εντός τους την ενέργεια, και πλέον προετοιμάζουν τα επόμενα βήματα και κινήσεις τους. Όπως, άλλωστε, πάντοτε επισημαίνουν στις ανακοινώσεις τους μετά από τέτοιες στιγμές χαράς, ο αγώνας συνεχίζεται…